|
Translate: Christina Ludwig
You, speak of the disheveled nature of the stars.
Of the simplicity of pain,
Of the disintegration of understanding
Of the children’s fears, of children
Of the grown-up’s fears, of the stillness of the stars
Of the ignorance of boarders after centuries of migration
Speak, Bahman.
Speak that love is simply the arranging of a few pictures next to each other.
Of the joy of the mothers whose tears linger in their eyes
Speak that life is as simple as this
Turn your camera to hunt the shadow of wickedness squatting on the light of wisdom
Yes,
Choked up,
Eyes full of tears,
For the last time perhaps
Behind these simple cameras
That don’t know the question asked
Or who Bahman is,
Of the open doors that lead to nowhere, speak.
Tell us, Bahman.
Tell us of being more without a homeland than the wind.
Tell us of being more powerful than soil.
Tell us of being more simple than the joy of children
But…
How ignorant we are
How powerless we are
We…
We, this nation without a homeland.
We, who have put civilization’s heavy flag on your shoulders, and
From afar howl at freedom.
Stagnant, standing in the well of petroleum,
And smell our own rottenness.
We are such a people.
We clap.
We whistle.
We enjoy
Bahmans from a distance.
Speak. You are right.
You, who only find appreciation in a your journey onward.
|
تو از آشفتگی ستاره ها بگو
از سادگی درد
از اضمحلال درک
از وحشت کودکان از کودکانگی
از وحشت بالغان از سکون ستارها
از نادانی مرزها پس از قرنها کوچ
بگو! بهمن
بگو که عشق، کنار هم چیدن چند تصویر ساده ست
از شادی مادرانی که گره خورده اشک در چشمانشان
بگو که زندگی به این سادگیست
چرخاندن دروربین برای شکار سایه های شومی که روی فهم چمباتمه زده اند
آری!
بغض در گلو
چشم پر اشک
برای آخرین بار شاید!
پشت این دوربینهای ساده لوح
که نه می دانند پرسش چیست
نه بهمن کیست،
از درهای بازی که به هیچ جا ختم می شدند بگو
بگو بهمن!
بگو که بی سرزمین تر از بادی
بگو که قدرتمندتر از خاکی
بگو که ساده تر از شادی کودکانه ای.
اما
چقدر نادانیم ما
چقدر ناتوانیم ما
ما!
این ملت بی وطن
ما که پرچم سنگین تمدن را روی دوشت نهاده ایم و
از دور زوزه می کشیم آزادی را
راکد! در گرداب نفت ایستاده ایم
و گندیدگی خود را بو می کشیم
ما چنین مردمانی هستیم
دست می زنیم
سوت می زنیم
و دوست داریم
بهمن ها را از دور.
بگو، حق با توست
با تو که کوچ تنها قدردانت است
..
١٤/١١/٢٠١٤، نانت
١٩:٣٤
|
